26.7.05

NACE TELESUR

Nuestro Norte es el Sur
Con base en Venezuela, teleSUR, la nueva televisión del Sur, nace de una evidente necesidad latinoamericana: contar con un medio que permita, a todos los habitantes de esta vasta región, difundir sus propios valores, divulgar su propia imagen, debatir sus propias ideas y transmitir sus propios contenidos, libre y equitativamente. Frente al discurso único sostenido por las grandes corporaciones, que deliberadamente niegan, coartan o ignoran el derecho a la información, se hace imprescindible una alternativa capaz de representar los principios fundamentales de un auténtico medio de comunicación: veracidad, justicia, respeto y solidaridad.Esa alternativa es teleSUR. Constituida como una sociedad multiestatal y conformada por una red de colaboradores provenientes de cada rincón del continente, teleSUR pone el talento y la más avanzada tecnología al servicio de la integración de las naciones y pueblos de Latinoamérica y el Caribe. 24 horas de programación, transmitida por enlace satelital desde Caracas, Venezuela, apuntan a la concreción del ideal bolivariano. Vernos es conocernos, reconocernos es respetarnos, respetarnos es aprender a querernos, querernos es el primer paso para integrarnos. Si la integración es el propósito, teleSUR es el medio.
Misión
Desarrollar un nuevo paradigma comunicacional para Latinoamérica. Uno que promueva el derecho a la información y asuma la veracidad como principio. Uno que estimule la producción, promoción y difusión de contenidos propios de la región, fomentando así el reconocimiento del imaginario latinoamericano. Una señal de vocación social, que se constituya a un tiempo en memoria histórica y expresión cultural; un canal de encuentro y debate de ideas, compuesto por una programación tan diversa y plural como diversa y plural es la población latinoamericana. Visión
Puesto que la imagen mediática que hoy se difunde de la región no es representativa de su realidad…Puesto que no existe en la actualidad un medio con disposición y recursos para tender puentes entre los pueblos y naciones latinoamericanos…Puesto que la integración es ya un compromiso impostergable con nuestra historia…Seremos la alternativa audiovisual que coadyuve al fomento de la identidad latinoamericana, mediante una programación comprometida con la integración, con la promoción de la democracia participativa, el desarrollo humano, la solidaridad entre los pueblos, la conformación de un mundo pluripolar, la paz, la verdad y la justicia social.
Factoría latinoamericana de contenidos (FLACO)
Junto al lanzamiento de teleSUR, surge la necesidad de poner en marcha la Factoría Latinoamericana de Contenidos (FLACO), instancia que tiene por misión fomentar la producción, promoción y distribución del audiovisual latinoamericano. Ya sean cortos, medios o largometrajes, ficción, documental o experimental, seriados o unitarios, producidos o en proyecto, es prioridad de FLACO asegurar su difusión en el territorio latinoamericano, bien a través de teleSUR o cualquier otro medio a disposición.
teleSUR: una programación para la integración
Por definición, teleSUR representa una alternativa al discurso único de las grandes cadenas informativas, al tiempo que se erige como herramienta al servicio del ideal de integración de las naciones y pueblos latinoamericanos. La programación, piedra basal de este compromiso, alienta usuarios activos, estimulando la participación, fomentando una actitud crítica, emplazando a la acción, posibilitando, en suma, el ejercicio de un televidente protagónico. En teleSUR no buscamos sólo espectadores, necesitamos colaboradores, dispuestos a construir un nuevo modelo de televisión.
Una consigna: programar para integrar Tres pilares:
24 horas diarias de programación hecha en Latinoamérica, por latinoamericanos. Pluralidad de voces, variedad de enfoques. La inconmensurable diversidad de un continente y su imaginario. Más que una señal, teleSUR es un punto de encuentro, un espacio para (re)conocerse, comprenderse e integrarse…
Informar: Porque la información es un derecho inalienable, teleSUR ofrecerá noticias los siete días de la semana, mediante nuestros noticieros, la revista informativa matinal, avances cada hora, análisis periodísticos, crónicas, entrevistas y reportajes. Corresponsales permanentes en Bogotá, Brasilia, Buenos Aires, Caracas, Ciudad de México, La Habana, Montevideo, La Paz, Washington y una red de colaboradores en toda la región garantizan una cobertura amplia y responsable, en el marco de una agenda propia. La verdad sin cortapisas.
Formar: Porque la educación es un deber inexcusable, teleSUR ofrecerá contenidos que contribuyan a la formación de sus usuarios. Desde la ancestral sabiduría de las culturas originarias de América hasta los postulados del nuevo siglo, el conocimiento es un componente esencial para nuestra programación… y para el desarrollo de nuestros pueblos.
Recrear: Porque el entretenimiento es un patrimonio común de los latinoamericanos, la programación de teleSUR llega invariablemente impregnada de ese carácter lúdico, propio de nuestra región.
Una programación para todos
Nuestra parrilla programática se compone de una amplia variedad de temas y áreas de interés. Historia y geografía, crónicas de resistencia, lo académico y lo alternativo, reivindicaciones, ciencia y tecnología, la etiqueta y lo informal, arte y cultura, música, cine, danza, teatro, literatura, fotografía, plástica, los que gritan y los que callan, lo visto y lo invisible, lo divino y lo mundano, razones y pasiones, lo probado y lo experimental, medicina y naturismo, superdotados y supercherías, nuevas tendencias, movimientos sociales, denuncias, creación, los medios comunitarios, los cortos y los largos, biodiversidad, el turismo y la vagancia, lo urbano y lo rural, tradiciones, ritos y costumbres, artesanos, obreros, campesinos, oficinistas, estudiantes, desempleados, jubilados, ficciones y documentales, Derechos Humanos, lo manifiesto y lo tácito, personas y personajes, lo colectivo y lo particular, cooperativismo, ética y estética, "+" y "-", "X" y "Y", "Fulano" y "Sutano"… Todos y todo tiene su espacio en la parrilla programática de teleSUR. …un espacio para cada quien…Mediante un meticuloso plan de adquisiciones y el establecimiento de convenios estratégicos de cooperación, los cineastas, productores, distribuidores y las televisoras de todo el continente, ya sean estatales, comunitarias o independientes se convertirán en nuestros principales proveedores de programación. teleSUR producirá, también, programas propios, comprometidos con la difusión de los valores que conforman nuestra razón de ser: la integración, la solidaridad y la identidad histórica. Se trata, en suma, de generar espacios de articulación, distribución y producción colectivas, potenciando así una red de información plural, balanceada, profesionalmente elaborada en forma y contenido, capaz de competir con los oligopolios que acaparan la dinámica de la comunicación. …y todos a programarPorque una programación sólo puede existir en función de los usuarios, a ellos corresponde la última palabra acerca de la parrilla programática. Participe a través de nuestra página web y contribuya activamente a la programación de teleSUR. Desde una frase hasta un largometraje, desde una idea hasta una teleserie, desde una queja hasta un manifiesto, la convocatoria está abierta y es para todos la misma: en teleSUR, su voz sí se escucha… Para ver una pequeña muestra de la programación entra en http:// www.telesurtv.net

PRENSA GALEGA: OS FAVORES NON PAGADOS

Publicado en El Correo Gallego o sábado 23 de xullo de 2005:

Indignación tras entregar Fraga una TV a la Cope

Manuel Fraga se escudó en un pobre "parece que fue la mejor propuesta" cuando, tras la ­reunión del Consello de la Xunta, tuvo que justificar la concesión de una Televisión Digital Terrestre al grupo madrileño de la Cadena Cope.
El presidente en funciones ratificó, como había adelantado ayer este periódico, que las dos licencias de cobertura ­autonómica fueron adjudicadas a La Voz de Galicia y a la Sociedad Radio Popular-Cadena Cope, por un plazo de diez años, prorrogable por iguales periodos hasta un máximo de 50.
Fraga se refirió a las condiciones para la puesta en marcha de los canales, pero no dijo que la plataforma audiovisual gallega, de acuerdo con las plicas del concurso, presentaba la mejor de las propuestas. Comparativamente hablando con la de la empresa madrileña, el grupo gallego iba a invertir 1.555.654 euros más (3.905.000 frente a los 2,3 millones de la Cope , de acuerdo con la nota oficial distribuida a los periodistas); crearía 220 puestos de trabajo, entre directos e indirectos, (180 más que los 40 de la propuesta ganadora) y se comprometería a utilizar, como mínimo, el 70,63% de su programación en nuestro idioma (frente el 52% de la Cope). Esos datos figuraban en el expediente que, en teoría, ayer debía ser debatido por Fraga y sus conselleiros.
El presidente en funciones se refirió a la plataforma gallega diciendo que "era un grupo muy numeroso y nosotros estamos ahora en el estudio de las peticiones de cada uno más que en la cadena en su conjunto" asegurando, además, que "por su estructura tienen más interés en las emisoras locales". Fuentes del grupo de empresarios cuya propuesta fue desestimada, rechazaron esa posibilidad y aseguraron que está en estudio la presentación de un recurso de impugnación. El martes, tras el puente festivo, tomarán una decisión al respecto, aunque hay muchas posibilidades de que eso ocurra ya que, objetivamente hablando, como ratifican los expertos, su proyecto era el mejor.
Representantes de esta plataforma definieron la exclusión de su propuesta de "jarro de agua fría" y calificaron de "un insulto a Galicia" la decisión de adjudicar un canal a una empresa ajena a los intereses gallegos.


Una sinrazón que precisa de explicaciones

El Consello de la Xunta en funciones, presidido por Manuel Fraga, decidió ayer otorgar las dos licencias de televisión digital terrestre de ámbito autonómico a La Voz de Galicia y a la Cope, descartando la propuesta presentada por la primera plataforma ­audiovisual gallega, que integran un total de cinco empresas periodísticas -entre ellas el Grupo Correo Gallego-, Filmax y el financiero Juan Carlos Cebrián.
No es esta empresa pródiga en personalismos. En su más que secular historia, el periódico ha tenido más propósitos que servidumbres, más afanes que desvelos y más ilusiones que intereses. Un camino nada fácil en el que, por veces, los gigantes de la obligada transparencia se trasmutaron en molinos de incomprensión sin otro amparo que el de la propia conciencia. Sin esperar aliento ni de parte de la demagogia servil que, en épocas bien recientes, nos acusó de claudicaciones interesadas al servicio del poder ni, tampoco, de parte de los no menos interesados silencios de ese poder que entiende toda defensa más en egoísta clave personal que en razón de salvaguardar las instituciones.
Hoy, sin embargo, conviene la excepción de ser nosotros los protagonistas para mostrar la discrepancia de esta empresa con la decisión personal del presidente Fraga, ratificada ayer por su Gobierno. No sea que el silencio sea interpretado como otro obligado o complacido acatamiento de lo que entendemos -más allá de la propia decepción, que también existe- un error. Un manifiesto error.
No anda sobrada Galicia de proyectos ilusionados ni, menos aún, de esfuerzos conjuntos de parte de las empresas que, superando atávicos minifundismos competidores entre sí, se unan en un mismo propósito de servicio a la sociedad.
Aglutinar a todas las cabeceras, con excepción de una sola, en un mismo proyecto; hacerlo con la solvencia técnica que presta otra empresa de clara raíz gallega y triunfante en su sector en España y, además, con el amparo profesional y financiero de quien desde su otrora alto cargo fue artífice del mayor milagro económico vivido nunca por una empresa gallega; y que todo ese proyecto tenga como fin asentar un ambicioso plan de producción ­audiovisual desde y para Galicia, no parecen aval suficiente para el Gobierno en funciones ni para su presidente Fraga a la hora de otorgar una licencia que -lo que es el destino- se va una vez más fuera de esta tierra en actuación que difícilmente se complace con los repetidos testimonios de quienes hablan de protenciar los valores de lo propio, también en el capital humano y en el empresarial.
No se trata aquí de indagar hasta qué punto se pueda estar disparando con pólvora del rey en búsqueda de solazados retiros, claudicando a tan torpes como viles chantajes mediáticos que poco tienen que ver con la moderación cristiana o, acaso, allanando caminos de futuro a delfinazgos frustrados por el capricho de las urnas y de la parte menos noble de la política. Sí, sin embargo, de dejar constancia de lo que entendemos como una sinrazón de la que algún día deberán rendir cuentas a esta tierra quienes la cometieron. Acaso, antes de que las evidencias sitúen en el escaparate de los propios intereses lo que ahora se reviste de legalidad y conveniencia social. O, en laconismo revelador, como “mejor propuesta”.


“Desgraciadamente, no velan por los intereses de Galicia”

"Lamentablemente, en vez de velar por lo intereses de Galicia seguimos al son que nos marcan en Madrid, que es lo que ha pasado", de esta forma tan gráfica se refería el financiero coruñés Juan Carlos Rodríguez Cebrián, sobrino de Amancio Ortega y uno de los socios de referencia de la plataforma gallega, a la decisión de la Xunta en funciones de adjudicar a la Cope una licencia de TDT."No se entiende que no se haya atendido la propuesta de una plataforma, que era la mejor de las tres que se presentaban, la que era más rica en contenidos que, además, contaba con las cinco empresas periodísticas más importantes de Galicia, después de La Voz, y con una empresa como Filmax, con un catálogo cinematográfico insuperable. Todo eso no vale para nada porque sólo vale lo que deciden algunos en Madrid. Es una nueva afrenta a Galicia", añadió el conocido financiero gallego. "Esta plataforma merecía una TDT. La unión de La Región, Faro, El Progreso, El Ideal y EL CORREO tiene más fuerza, incluso, que La Voz, pero lo que es evidente es que en Galicia superan sin dudas a la Cope. No es justo lo que ha pasado y tiene una muy difícil justificación para los ciudadanos gallegos".
Juan Carlos Rodríguez aseguraba que "yo sé que hubo muchas presiones, que el PP estaba dispuesto a dar el paso acertado para otorgar las concesiones a los dos grupos gallegos, pero lamentablemente uno de ellos ha sido desplazado por las presiones que llegaron desde Madrid al presidente de la Xunta".


“El PP no sabe valorar a quien le ayuda en momentos duros”

Julio Fernández, el máximo responsable de Filmax, uno de los principales miembros de la plataforma gallega, no se explicaba ayer la decisión de la Xunta en funciones, ya que "el nuestro era un gran proyecto pero, sobre todo, era una oportunidad para demostrar que los gallegos somos capaces de unirnos, independientemente de los intereses particulares, para crear una plataforma que hubiera sido modélica para Galicia".
En su condición de uno de los hombres con más influencias de España, y Europa, dentro del mundo audiovisual, Fernández sostuvo que "también era muy importante para la industria audiovisual de nuestra comunidad, ya que esta plataforma podría ejercer de locomotora. Hay que tener cuenta que éramos un grupo de gallegos trabajando por y para Galicia, sin intereses externos".
Julio Fernández se quejó de las injerencias externas argumentando que "se demuestra una vez más que los dirigismos no son buenos y esta decisión es una prueba de que algunos políticos no saben valorar las cosas". "Quiero hacer constar", añadió el presidente de Filmax, "que el Partido Popular, una vez más, demuestra que no siempre ha valorado adecuadamente a las personas que más le ayudaron en los momentos en que estaba en dificultades y que estaban a su lado en situaciones clave".
Por su parte, fuentes de la Cadena Cope, consultadas por Europa Press, valoraron de forma "muy positiva" esta nueva adjudicación porque "afianza el proyecto de Popular TV de manera fundamental".

LVG: "¡A las trincheras!"




Al tiempo que recibía en Santiago una alta condecoración de la Xunta de Manuel Fraga, el editor del diario La Voz de Galicia, Santiago Rey Fernández-Latorre, defendió que los medios de comunicación deben ser la "conciencia crítica del poder", y reclamó al próximo Gobierno de socialistas y nacionalistas que "lleven a cabo sus promesas". Entre las promesas electorales del PSOE y el BNG figura la ordenación de las ayudas a los medios de comunicación, de las que La Voz de Galicia es, en términos cuantitativos, el principal beneficiario, si bien públicamente aboga por su supresión.

En declaraciones a la Radio Galega, Santiago Rey apuntó que él piensa lo que "la mayoría de la gente", aunque matizó que hay que "decirlo con libertad y franqueza, no exento de valentía". "Es un tema menor", añadió. El editor de 'La Voz', que recibió la medalla de oro de Galicia, explicó que cuando se aprobó el Estado de las Autonomías -"tengo muchísimo que ver en eso", subrayó-, los ciudadanos se quedaron "asombrados" de las concesiones y las transferencias "justas y necesarias, cuando no excesivas". Por ello, considera que "pedir ahora otras cosas puede resultar redundante o cacofónico". Según declaró, "se pueden retocar algunas cosas", pero a los ciudadanos gallegos le preocupan "otras cosas", como los problemas de la pesca, la cesta de la compra o la educación. Así, calificó de "esperpento" el debate que se produce sobre este asunto en Cataluña o el País Vasco. Por otra parte, Santiago Rey defendió que "hay que despedir, con la dignidad que se merece" a Manuel Fraga -quien presidió por última vez el acto de entrega de las Medallas de Galicia-, porque "cuando se pierde el poder, salen a relucir las miserias de los que estaban enganchados al carro triunfador".

Ademais, no seu artigo "Toreo de salón en torno a una mesa camilla", publicado o 25, carga as tintas contra o nacionalismo e o BNG: "Porque ya va habiendo demasiados ejemplos en los que la exaltación de los vínculos históricos, culturales e lingüísticos que constituyen el entramado necesario para armar una Nación han sido utilizados para discriminar a la gente en ciudadanos de primera, segunda o tercera clase. No olviden que somos habitantes de un país pero también lo somos de una época. Hasta ahora el nacionalismo tradicional ofrecía el cobijo de una patria construida al calor de una lengua, de una etnia y de una religión ancestrales. A cambio había que otorgarle una adhesión emotiva incondicional. Pero las cosas pueden estar cambiando. El gran test va a consistir en algo más prosaico: explicar cómo van a defender los intereses comunes de quienes habitamos un país concreto llamado Galicia. Habrá que preocuparse menos de quiénes somos y más de quiénes podemos ser. Hacer más Política y menos Teología. A mí no me parece mal que utilicen la palabra Nación. Pero no tengan prisa: dejen que el lenguaje y la praxis vayan haciendo su tarea"

20.7.05

BEING A JOURNALIST IN CUBA

Authorities rough up independent journalist, hold her for seven hours
Reporters Without Borders today deplored the use of violence by State Security and National Revolutionary Police on the Isle of Youth against Lamasiel Gutiérrez Romero of the Nueva Prensa Cubana news agency, who was roughed up, held for seven hours and fined for resisting the authorities as she was about to travel to the Cuban mainland on 14 July.
"Once again we have to condemn the brutal and arbitrary methods used by the Cuban authorities against the independent press," the organisation said. "As usual, the most absurd charges were brought against a journalist whose only crime is failing to spout official propaganda. These idiotic and revolting ploys should stop."
A resident of the Isle of Youth (located off the western province of Pinar del Río), Gutiérrez had just bought a ticket to Havana when three State Security agents arrested her. "They hit me in the chest and back, pinned me to the ground and then a National Revolutionary Police patrol car pulled up and they took me to the police station," she told Reporters Without Borders.
She was interrogated and made to pay two fines, of 30 and 20 pesos. "The police accused me of insubordination, disturbing the peace and resisting the authorities. They said I was harming the revolution and could get a prison sentence of one to two years." She said she thought her arrest was prompted by her participation in a meeting of independent journalists on 4 July.
She was sent to a hospital to be examined but the doctors there declined to give her a medical certificate. "The doctors said the marks left by the blows were not visible enough," she told Reporters Without Borders.
She was sent back to the police station after the medical examination. "I spent seven hours in a filthy cell, with no water and food. The policemen threatened me again. They ordered me to stop my activities, which I won't do." She was finally released at 1 a.m. on 15 July.
Gutiérrez is the wife of Rolando Jiménez Posada, a political prisoner who has been held since 25 April 2003.


Imprisoned journalist threatens to starve himself to death
Reporters Without Borders voiced alarm today about the fate of imprisoned journalist Mario Enrique Mayo Hernández, who has announced in a message to the organisation that he began a hunger strike on 14 July and will starve himself to death if he is not released soon.
The editor of the Felix Varela news agency, a small independent agency based in the eastern province of Camagüey, Mayo Hernández has been in prison since March 2003.
"We take his warning seriously and the Cuban government would be well-advised to do so as well," Reporters Without Borders said. "Must the government wait until one of the 21 journalists held since the Black Spring of 2003 dies before it finally agrees to release the others ?"
The organisation added : "By committing himself to an indefinite hunger strike, Mayo Hernández is representing all of his fellow-journalists and other dissidents who have been convicted without cause and pushed to their limit by more two years of detention in filthy prisons. His desperate act calls for an urgent pardon for him and all the Black Spring's other victims, even if this means pardoning innocent men."
Mayo Hernández's wife, Maidelin Guerra Álvarez, yesterday sent Reporters Without Borders the following message from her husband :
"I will not wait until the government deigns to grant the release of 20 detainees because they are ill or because Fidel Castro needs to improve his international image. I have even less intention of waiting 10 or 20 years (…).
"I was imprisoned just for freely saying what I think and for practising independent journalism on this island. I have never lied about human rights violations in Cuba. This is why I will maintain my hunger strike until I obtain my freedom or I die. If death is the price to pay, I am ready to pay it, but I want the world to know that nothing short of freedom will now be able to stop me."
Arrested on 19 March 2003, Mayo Hernández was sentenced on 4 April 2003 to 20 years in prison for "threat to the state's independence or territorial integrity." He has been transferred from prison to prison four times since his arrest and has been in Kilo 7 prison in Camagüey since 21 June.
He has had several spells in prison infirmaries or hospital because of his many ailments, which include pulmonary emphysema, high blood pressure and inflammation of the prostate. He already went on hunger strike for a month in November to protest against prison conditions and mistreatment by guards.

¿INTENTA O BNG SALVAR A LA VOZ DE GALICIA?


Se é certo o que publican Xornal.com e Periodistadigital.com, o novo goberno galegos manterá as axudas á prensa galega. Segundo este último medio, "el BNG ha defendido que la prensa se quede en manos gallegas, como ha sido el caso de La Voz de Galicia que, de no ser por las ayudas públicas, podría haber pasado a formar parte del grupo Prisa o Vocento". Isto sorprende, tendo en conta a radical posición anti-galeguista de La Voz de Galicia, moi próxima a Paco Vázquez e aos sectores anti-autonomistas do PP, liderados por Romay Beccaría.

Isto publica o Xornal.Com:
El PSdeG-PSOE y el BNG afrontarán el mantenimiento de las cuantiosas ayudas a los medios de comunicación de Galicia con la intención de fijar "criterios objetivos y transparentes", según ha sabido Xornal.com. En ambos partidos se han alzado voces partidarias de acabar de inmediato con lo que, en privado, califican como "un escándalo", pero el pragmatismo les aconseja avanzar "poco a poco". El BNG ha defendido como criterio básico el incremento del uso del gallego; "tamén na prensa privada". Hasta 180 millones de euros (más de 30.000 millones de las antiguas pesetas) están en juego, incluyendo los fondos destinados a la CRTVG. Estimaciones de la ejecutiva del PSOE, facilitadas a este diario, cifran en al menos 72 millones de euros (unos 12.000 millones de las antiguas pesetas) el volumen de recursos públicos que, por distintas vías, llegan a los medios de comunicación de Galicia. Se trata de una cifra presupuestaria considerada entre las más altas de las que maneja la Administración gallega para los sectores productivos; máxime si se tiene en cuenta que la comunicación aporta al PIB mucho menos que otros sectores económicos. COMPRA-VENTA DE INFORMACIONES.- Esta desproporción económica sólo tiene una explicación política, basada en el interés de los dirigentes públicos por controlar las líneas editoriales e incluso informativas de los medios; de ahí, por ejemplo, la compra-venta de noticias oficiales que denunció el diario El País, poco antes de las elecciones que llevaron a BNG y PSOE al poder. Fuentes de la oposición también informaron a Xornal.com de que ya han detectado ayudas a los medios desde la práctica totalidad de las consellerías de la Xunta pero también desde entidades como Aguas de Galicia o Portos de Galicia, "que resultan cando menos sorprendentes, tendo en conta o seu fin social". Desde el BNG se cree indispensable "facer unha auditoría" y, posteriormente, abrir un diálogo con el sector. Según medios políticos, existen diarios en Galicia que reciben ayudas por las siguientes vías: convenios bilaterales con consellerías y entidades públicas, publicidad institucional, ayudas por el uso del idioma gallego, patrocinios de promociones editoriales, subvenciones para actos públicos, pago de monográficos sectoriales, compra-venta de informaciones oficiales, contratos de programas con la CRTVG, premios y ayudas inducidas de otras empresas, que al parecer suelen ser contratistas de la Administración. Este modelo, ya evaluado por PSOE y BNG en sus conversaciones para formar gobierno en Galicia, es el que ambos partidos tratan ahora de racionalizar.

Socialistas y nacionalistas temen que si cortan en exceso las ayudas a los medios, La Voz de Galicia pierda la galleguidad de su accionariado y ello dé lugar a la entrada de Prisa o Vocento en su capital. En el PSOE hay dos tendencias: la liberal, partidaria de que el mercado resuelva estas tensiones --es la que interesa a Prisa--, y la intervencionista, favorable a mantener las ayudas. Esta última está inspirada por el alcalde de A Coruña, Francisco Vázquez, amigo personal del editor Santiago Rey Fernández-Latorre, a quien condecoró con las máximas distinciones del concello coruñés. En el BNG también son decididos partidarios de que La Voz de Galicia siga en manos de capital gallego pero quieren conciliar este objetivo con una racionalidad en las ayudas públicas, que en su caso quisieran vincular a la "potenciación do idioma galego" en las páginas de los diarios. Tradicionalmente, La Voz de Galicia se ha declarado en contra de las ayudas y sostiene que las que recibe, aun siendo cuantiosas, no son proporcionales a su cuota de mercado en Galicia. Denuncia así tratos de favor a diarios de menor circulación, entre los que destacaría El Correo Gallego.

ECG: "Presión da Cope sobre Fraga por unha canle dixital"

A máis que previsible adxudicación mañá das dúas cadeas de televisión dixital en Galicia puxo nerviosos a dous dos candidatos. A Cadena Cope, de forma pública, está a presionar ó presidente da Xunta en funcións, Manuel Fraga, para que opte pola súa proposta.
Mentres, o editor de La Voz volveu a reunirse onte co líder do PP. Ambos os dous queren a adxudicación fronte a un terceiro candidato, do que forman parte cinco empresas xornalísticas galegas (Faro de Vigo, La Región, El Progreso, El Ideal e EL CORREO), a principal empresa de distribución cinematográfica de España, Filmax, e o empresario coruñés, Juan Carlos Rodríguez Cebrián (sobriño de Amancio Ortega).
A Cope leva varios días despregando as súas baterías para forzar a Manuel Fraga a que adxudique as dúas canles á súa empresa e a La Voz de Galicia. Onte os seus faladeiros, Ricardo Rodríguez, Alberto Recarte, Amando de Miguel, Isabel Durán e Cayetano Álvarez de Toledo dedicaron boa parte do programa LA Mañana a descualificar ó grupo de empresas xornalísticas e a presionar a Fraga con argumentos como que “os electores do PP non lle perdoarían nunca a Fraga que non lle adxudicase unha das cadeas de televisión en Galicia á Cadena Cope”.
Os citados faladeiros, demagóxicamente e terxiversando a realidade, sostiveron que “hai en marcha unha operación para convencer a Fraga de que non lle conceda unha canle á Cope e si ós empresarios galegos” e, no colmo da desinformación, sostiveron que “este grupo de empresarios que se constituíu como independentes ou galeguistas ten detrás o do imposto do patrimonio, é dicir, o señor Jesús de Polanco”.
Demostrando unha total falta de información, os colaboradores da Cope aseguraban que “tras o grupo de empresarios galegos está Prisa” e que “non teñen interese en emitir, só queren impedir que se oia e se vexa a televisión da Cope en Galicia”.
Os faladeiros da cadea dos bispos fixeron público o seu temor a que “a conspiración ou manobra posta en marcha polo Grupo Prisa” faga cambiar a, segundo eles, decisión xa tomada de adxudicar unha canle dixital á Cope. “Fraga estase a deixar convencer”, asegurou Alberto Recarte, “porque é a contrapartida de que así podería liderar a oposición en Galicia e abrir unha nova fronte a Mariano Rajoy”.
“Non pode ser que o PP en Galicia”, dixo Isabel Durán, “siga en mans dun señor de 83 anos, pero non é posible un recambio se Fraga modifica esta concesión (dando a entender, novamente, que a Cope xa é unha das dúas adxudicatarias)”. “Sería un atentado contra a liberdade de expresión”, sentenciou un dos faladeiros que volveu a referirse a que todas as informacións falan de que as dúas canles está prevista que pasen a mans “de La Voz de Galicia e a Cadena Cope” porque “é o mellor proxecto e teñen maior presenza empresarial”.
Os faladeiros, antes de cambiar de tema, expresaron a súa sensación de que “as presións do Grupo Prisa, a través dos empresarios galegos, forman parte dunha campaña de intoxicación” co obxectivo de “potenciar o papel de Fraga fronte ós desexos de cambio de Rajoy”.

O papel de ‘La Voz’
Por outra parte este periódico puido saber que o editor de La Voz de Galicia, Santiago Rey se ­reuniu onte co presidente da Xunta en funcións, Manuel Fraga, nun céntrico restaurante compostelán. Os dous mantiveron unha comida privada na que, con toda probabilidade, se falou da concesión das dúas licenzas autonómicas de televisión dixital. La Voz considérase merecedora dunha delas. É, polo menos, a segunda comida que manteñen o fundador do PP e Santiago Rey desde as eleccións do 19-J.

Os máis afastados a Prisa
Os faladeiros da Cope demostraron o seu total descoñecemento do tema que abordaban. O grupo galego, que opta a unha licenza, está formado polos empresarios de comunicación máis afastados ó Grupo Prisa que se poidan encontrar en Galicia. Ningunha das 5 empresas xornalísticas mantén relacións co hólding de Polanco, aínda que algunhas si o fan cos seus máis directos competidores, como El CORREO, aliado co Mundo, e Filmax, que rivaliza coa distribuidora de películas de Sogecable. Dicir que Prisa está detrás deste grupo é, sinxelamente, unha barbaridade.

15.7.05

The Harvard International Journal of Press/Politics. 1 July 2005; Vol. 10, No. 3

The Rest of the Story: Public Health, the News, and the 2001 Anthrax Attacks Liana Blas Winett and Regina G. Lawrence The Harvard International Journal of Press/Politics 2005;10 3-25 http://hij.sagepub.com/cgi/content/abstract/10/3/3?etoc

Death in Wartime: Photographs and the "Other War" in Afghanistan Barbie Zelizer The Harvard International Journal of Press/Politics 2005;10 26-55 http://hij.sagepub.com/cgi/content/abstract/10/3/26?etoc

The Fox News Factor Jonathan S. Morris The Harvard International Journal of Press/Politics 2005;10 56-79 http://hij.sagepub.com/cgi/content/abstract/10/3/56?etoc

The Influence of Celebrity Endorsements on Young Adults' Political Opinions David J. Jackson and Thomas I. A. Darrow The Harvard International Journal of Press/Politics 2005;10 80-98 http://hij.sagepub.com/cgi/content/abstract/10/3/80?etoc

Women and Crisis Reporting: Television News Coverage of Political Crises inthe Caribbean John B. Sutcliffe, Martha F. Lee, and Walter C. Soderlund The Harvard International Journal of Press/Politics 2005;10 99-124 http://hij.sagepub.com/cgi/content/abstract/10/3/99?etoc

Terrorism as a Context of Coverage before the Iraq War Amy Fried The Harvard International Journal of Press/Politics 2005;10 125-132 http://hij.sagepub.com/cgi/content/abstract/10/3/125?etoc

Book Notes Scott L. Althaus The Harvard International Journal of Press/Politics 2005;10 133-134 http://hij.sagepub.com/cgi/reprint/10/3/133?etoc

14.7.05

XORNAL: PSOE y BNG seguirán dando ayudas económicas a la prensa de Galicia

El PSdeG-PSOE y el BNG afrontarán el mantenimiento de las cuantiosas ayudas a los medios de comunicación de Galicia con la intención de fijar "criterios objetivos y transparentes", según ha sabido Xornal.com. En ambos partidos se han alzado voces partidarias de acabar de inmediato con lo que, en privado, califican como "un escándalo", pero el pragmatismo les aconseja avanzar "poco a poco". El BNG ha defendido como criterio básico el incremento del uso del gallego; "tamén na prensa privada". Hasta 180 millones de euros (más de 30.000 millones de las antiguas pesetas) están en juego, incluyendo los fondos destinados a la CRTVG. Estimaciones de la ejecutiva del PSOE, facilitadas a este diario, cifran en al menos 72 millones de euros (unos 12.000 millones de las antiguas pesetas) el volumen de recursos públicos que, por distintas vías, llegan a los medios de comunicación de Galicia. Se trata de una cifra presupuestaria considerada entre las más altas de las que maneja la Administración gallega para los sectores productivos; máxime si se tiene en cuenta que la comunicación aporta al PIB mucho menos que otros sectores económicos.

COMPRA-VENTA DE INFORMACIONES.- Esta desproporción económica sólo tiene una explicación política, basada en el interés de los dirigentes públicos por controlar las líneas editoriales e incluso informativas de los medios; de ahí, por ejemplo, la compra-venta de noticias oficiales que denunció el diario El País, poco antes de las elecciones que llevaron a BNG y PSOE al poder. Fuentes de la oposición también informaron a Xornal.com de que ya han detectado ayudas a los medios desde la práctica totalidad de las consellerías de la Xunta pero también desde entidades como Aguas de Galicia o Portos de Galicia, "que resultan cando menos sorprendentes, tendo en conta o seu fin social". Desde el BNG se cree indispensable "facer unha auditoría" y, posteriormente, abrir un diálogo con el sector. Según medios políticos, existen diarios en Galicia que reciben ayudas por las siguientes vías: convenios bilaterales con consellerías y entidades públicas, publicidad institucional, ayudas por el uso del idioma gallego, patrocinios de promociones editoriales, subvenciones para actos públicos, pago de monográficos sectoriales, compra-venta de informaciones oficiales, contratos de programas con la CRTVG, premios y ayudas inducidas de otras empresas, que al parecer suelen ser contratistas de la Administración. Este modelo, ya evaluado por PSOE y BNG en sus conversaciones para formar gobierno en Galicia, es el que ambos partidos tratan ahora de racionalizar.

LA POSICIÓN DEL PSOE.- Según el secretario de Organización del PSOE, José Blanco, el PP incrementó en este año electoral su gasto no financiero en un 9,6% y engrosó su deuda para financiar principalmente la Compañía de Radio y Televisión de Galicia (CRTVG). Blanco, uno de los políticos con más peso en el PSOE y por extensión más infljuyentes allí donde gobiernan los socialistas, cree que la CRTVG y los medios privados no deben seguir consumiendo tantos recursos públicos "en una comunidad donde aún faltan guarderías". Aún así, según ha sabido Xornal.com, el futuro presidente de la Xunta, Emilio Pérez Touriño, no desea que su gobierno tome "medidas drásticas", sino "paulatinas". Su gran incógnita y la de Anxo Quintana, futuro vicepresidente, es qué hacer ante las crecientes necesidades de recursos públicos de La Voz de Galicia y su grupo multimedia, de ahí que se hayan celebrado conversaciones al respecto en fechas aún recientes.

INQUIETA EL FUTURO DE LA VOZ DE GALICIA.- Socialistas y nacionalistas temen que si cortan en exceso las ayudas a los medios, La Voz de Galicia pierda la galleguidad de su accionariado y ello dé lugar a la entrada de Prisa o Vocento en su capital. En el PSOE hay dos tendencias: la liberal, partidaria de que el mercado resuelva estas tensiones --es la que interesa a Prisa--, y la intervencionista, favorable a mantener las ayudas. Esta última está inspirada por el alcalde de A Coruña, Francisco Vázquez, amigo personal del editor Santiago Rey Fernández-Latorre, a quien condecoró con las máximas distinciones del concello coruñés. En el BNG también son decididos partidarios de que La Voz de Galicia siga en manos de capital gallego pero quieren conciliar este objetivo con una racionalidad en las ayudas públicas, que en su caso quisieran vincular a la "potenciación do idioma galego" en las páginas de los diarios. Tradicionalmente, La Voz de Galicia se ha declarado en contra de las ayudas y sostiene que las que recibe, aun siendo cuantiosas, no son proporcionales a su cuota de mercado en Galicia. Denuncia así tratos de favor a diarios de menor circulación, entre los que destacaría El Correo Gallego.

LOS CÁLCULOS DEL PP.- Mientras tanto, desde el PP observan con atención este panorama y se disponen a adjudicar dos nuevos canales de televisión, a los que optan tres candidatos con posibilidades reales: la Cope, La Voz de Galicia y un grupo de medios gallegos, arropados por un destacado productor de cine y un emergente financiero coruñés. En el Gobierno de Manuel Fraga la unanimidad no es absoluta sobre esta compleja decisión, pero existe una propuesta parcialmente favorable al sector de la comunicación de Galicia. El PP valora a este respecto qué harán a partir de ahora los medios que le han sido afines: en algunos casos por coincidencia ideológica y en otros, sobre todo por interés económico.

13.7.05

World's best newspapers

The Financial Times is the world's best newspaper, according to a survey of executives, politicians, university lecturers, journalists and advertising professionals conducted by a Swiss-based consultant, Internationale Medienhilfe (IMH). The FT repeats on the top of the list, while WSJ. Frankfurter Allgemeine and Le Monde go up in its figures. On the other side, NYT and the Intl Herald Tribune lose up to 13 and 6 points each. Spaniard El País falls from 7th to 9th position, but still remains in the top ten (brackets show the 2003 results).

1 Financial Times (UK) 19.4 (20.7)
2 Wall Street Journal (US) 17.0 (7.5)
3 Frankfurter Allgemeine (Germany) 16.2 (10.9)
4 Le Monde (France) 12.5 (2.1)
5 Neue Zuercher Zeitung (Switzerland) 12.1 (15.0)
6 New York Times (US) 8.1 (21.3)
7 Intl Herald Tribune (France) 5.2 (11.3)
8 Asahi Shimbun (Japan) 2.6 (0.4)
9 El Pais (Spain) 1.9 (4.8)
10 Corriere della Sera (Italy) 1.3 (0.7)
Other papers 3.7 (3.8)

12.7.05

JOURNALISM, 1 August 2005; Vol. 6, No. 3














Gendered news? Cynthia Carter Journalism 2005;6 259-263 http://jou.sagepub.com/cgi/reprint/6/3/259?etoc

Lonely at the top: Gendered media elites in Sweden Monika Djerf-Pierre Journalism 2005;6 265-290 http://jou.sagepub.com/cgi/content/abstract/6/3/265?etoc

The gendered and sexualized relationship between Israeli women journalists and their male news sources Einat Lachover Journalism 2005;6 291-311 http://jou.sagepub.com/cgi/content/abstract/6/3/291?etoc

The feminist cable collective as public sphere activity Linda Steiner Journalism 2005;6 313-334 http://jou.sagepub.com/cgi/content/abstract/6/3/313?etoc

The veil as a means of legitimization: An analysis of the interconnectedness of gender, media and war Elisabeth Klaus and Susanne Kassel Journalism 2005;6 335-355 http://jou.sagepub.com/cgi/content/abstract/6/3/335?etoc

Masculine tears, feminine tears - and crocodile tears: Mourning Olof Palme and Anna Lindh in Finnish newspapers Mervi Pantti Journalism 2005;6 357-377 http://jou.sagepub.com/cgi/content/abstract/6/3/357?etoc

Blinded by 'objectivity': How news conventions caused journalists to miss the real story in the 'Our Lady' controversy in Santa Fe Kevin Dolan Journalism 2005;6 379-396 http://jou.sagepub.com/cgi/content/abstract/6/3/379?etoc

Book Review: Women and Journalism Gertrude J. Robinson Journalism 2005;6 397-399 http://jou.sagepub.com/cgi/reprint/6/3/397?etoc

7.7.05

UN SEGREDO: O GALEGO VENDE (Marcos S. Pérez, Revista EcoDixital)

En Galicia prodúcese unha contradición entre os usos lingüísticos da sociedade, claramente bilingüe, e os da prensa, practicamente monolingüe en castelán. E é que tan só cinco de cada cen páxinas están en galego (5,1%). A nosa lingua aparece pouco nas páxinas dos xornais, e cando o fai é case sempre en determinadas seccións, como Local ou Cultura, e en certos xéneros, coma os artigos de opinión ou as entrevistas. En cambio, o galego atopa menores dificultades para a súa entrada na prensa diaria a través da publicidade: doce cada cen páxinas de publicidade están na nosa lingua, unha cifra pequena pero que triplica a presenza do galego nos contidos informativos. ¿Será que o galego vende?

Figura nº1. Proporción de contidos en galego, nas páxinas de publicidade e no resto do xornal

As administracións públicas son o motor da publicidade en galego, xa que contratan case a metade das insercións, seguidas das empresas privadas (20%) e das asociacións (16%). Isto significa que máis da metade da publicidade inserida en galego nos xornais é de orixe privada, rompendo o mito de que a promoción da lingua é tan só cousa das institucións públicas. Dentro das empresas privadas, sobrancean as dúas principais caixas de aforros, e máis algúns centros comerciais de Santiago, Ferrolterra e Pontevedra. Entre a publicidade de orixe pública, a Xunta insire catro de cada dez páxinas e os concellos case o 25%, mentres que o resto distribúese entre a CRTVG, as universidades e as deputacións.
Algunhas cabeceiras rexeitan o uso práctico da lingua galega como vehículo de contidos, pero en cambio realizan un uso simbólico: os xornais falan de si mesmos en galego. Dúas de cada dez páxinas empregadas para a autopromoción (22%) están na nosa lingua, o que duplica a súa presenza media na superficie publicitaria. La Voz úsao en máis da metade das súas promocións (52%), El Progreso achégase ao cincuenta por cento (46%) e o Diario de Pontevedra rolda o corenta (39%). O emprego práctico do galego fica moi por debaixo do simbólico, como se se dubidase da idoneidade da lingua para certos ámbitos. As cabeceiras consideran que o galego é máis apropiado para anunciar un produto ou vender o propio xornal que para informar. Do mesmo xeito, semella que serve para facer chistes ou para escribir artigos de opinión (a súa presenza nestes xéneros é frecuente), mais non para relatar a actualidade.

Figura nº2. Proporción de autopromocións en galego publicadas polos xornais

Do mesmo xeito, o galego semella non ser un soporte válido para os contidos políticos, agás para a publicidade dos propios partidos. Nas dúas semanas que precederon aos comicios locais de maio de 2003, a publicidade inserida no noso idioma acadou proporcións medias de entre o vinte e o trinta por cento de todos os anuncios contratados, e a meirande parte destas insercións correspondéronlles aos partidos políticos. Polo tanto, aquí tamén se fai un uso simbólico do galego, úsase como imaxe de marca porque se confía en que a nosa lingua "vende", é dicir, que chega mellor á cidadanía e é mellor aceptada.
Mentres que as empresas, os partidos políticos e os propios xornais en canto empresas (á hora de autopromocionarse) fan un uso práctico do galego, os xornais non realizan ese mesmo uso á hora de informar, de comunicarse cos seus lectores. Consideran que non é un vehículo axeitado para a información, e cando se lles reclama un aumento da presenza da nosa lingua nas súas páxinas, responden aludindo a supostos estudos de mercado que nunca se fan públicos e que ninguén coñece. Asemade, estudos publicados amosan unha reivindicación xeral a prol dunha maior presenza do galego na prensa. Así, dúas de cada tres persoas (70%) consideraban en 1996 que había "pouca" ou "moi pouca" información en galego, e un inquérito publicado recentemente pola Sección de Lingua do Consello da Cultura indicaba que un sesenta por cento dos lectores habituais de prensa consideraba que debía aumentar a presenza de galego nos xornais. Porén, malia que as nosas cifras indican un lixeiro ascenso dos contidos publicados, seguimos a falar de porcentaxes testemuñais: nos últimos trece anos o galego aumentou a súa presenza na prensa escrita en case un punto porcentual, pasando do 4,12 ao 5,11. Con estes datos, é necesario asumir o fracaso das políticas públicas de fomento do uso da lingua galega na prensa diaria.
As empresas non teñen por que empregar o galego por motivos ideolóxicos, senón por razóns puramente prácticas e de senso común: é a lingua principal para a meirande parte dos cidadáns, e sete de cada dez lena sen problemas. Así pois, o galego vende, axuda a chegar á xente, a comunicarse con ela e a que se interese por un produto, ben sexa un automóbil, un partido político ou o contido dun xornal. O galego vende, pero non llo digan a ninguén: é unha información moi valiosa.

i A investigación, que será publicada proximamente polo Consello da Cultura Galega, foi realizada no ano 2003 por un grupo de investigación da Facultade de Ciencias da Comunicación, formado por Miguel Túñez, Berta García e Marcos Pérez, para o Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia e o Consello da Cultura ao abeiro da axuda concedida pola Dirección Xeral de Relacións Laborais.
ii Cómpre salientar que as corporacións locais contratan toda a súa publicidade en galego, agás os concellos de Ourense (o 12% da súa publicidade apareceu en castelán) e, sobre todo, o da Coruña (o 78% en castelán).
iii Goyanes, Helena; Núñez Singala, Manuel C.; Romero, Patricia; e Túñez, Miguel: A Información en Galego, Edicións Lea, Santiago de Compostela, 1996.
iv Monteagudo, Henrique e Bouzada, Xan: A Lingua Galega nos medios de comunicación, 2005, en http://www.consellodacultura.org/mediateca/publicacions/lingua_medios.htm
v Censo do INE, 2001 en http://www.ine.es/censoe/menucenso.htm

6.7.05

Columbia Journalism Review

New in the July issue of Columbia Journalism Review:

How the Mainstream Media Can Stand Tall Again: • Douglas McCollam urges a cowed and battered mainstream media to rise out its defensive crouch, and proposes a strategy for the coming rounds. http://www.cjr.org/issues/2005/4/mccollam.asp

AND: How the New York Times Coverage of Pop Culture Catches the Froth but Misses the Current The Times has revamped its culture coverage, mapping new beats and adding dozens of reporters who track every trend and development. But despite its ample staff and resources, and its perch atop the media pecking order, the Times’s report manages to miss a major component of the pop-culture story – its impact on society. Read Michael Massing’s cover piece, Off Course: http://www.cjr.org/issues/2005/4/massing.asp

Also in this issue: Trudy Lieberman shows how the press helps push prescription drugs -- sometimes with dire consequences. http://www.cjr.org/issues/2005/4/lieberman.asp

And: Michael Shapiro on passion and power at a small town daily; the editors on what Howard Fineman should have said to Don Imus about journalism during wartime; Mariah Blake explores why some world crises get media attention and some remain invisible; John Dinges describes the soul searching among the troubled journalists of Venezuela. Terrence Smith talks to a spy and Deborah Solomon wonders if she’ll get into heaven. And much more.

5.7.05

TRIUNFO, EN REDE

La Universidad de Salamanca ha comenzado la digitalización de la colección completa de la revista “Triunfo”, considerada como “el símbolo de la resistencia cultural frente al franquismo”, según su editor y director, José Ángel Ezcurra. Estudiosos, nostálgicos y lectores de las generaciones que no llegaron a conocer la publicación podrán acceder con facilidad a sus páginas a través de este proyecto, que incluye también la revista “Tiempo de Historia”, dirigida por Eduardo Haro Tecglen y editada por la misma empresa para sacar información histórica sobre la II República y la Guerra Civil.
La tarea se prevé que esté terminada para el mes de octubre de 2006, pero “Triunfo Digital”, como muestra, ya tiene situados en la red (www.triunfodigital.com) varios ejemplares de la colección, que entre junio de 1962 y julio-agosto de 1982 editó 911 números, aparte de los mensuales sobre aspectos monográficos. Además de figurar los números secuestrados por la censura, también se incluirán galeradas con las prohibiciones y correcciones así como documentación sobre los expedientes de sanción y secuestro, con el fin de contextualizar su conflictivo recorrido frente a la actuación censora.

Severiano Hernández, responsable del Servicio de Archivos y Bibliotecas de la Universidad de Salamanca, ha indicado que para la presentación facsimilar de las páginas “se ha concebido un sistema fundamentalmente intuitivo y fácil, de tal forma que se pretende reproducir el rito de la lectura cotidiana de las páginas de la revista”. Así, se ofrece un menú con presentación y un sistema de búsqueda combinada que aporta la posibilidad de navegar por cada una de sus páginas.

Por su parte, el asesor científico del proyecto, el catedrático José Antonio Pérez Bowie, destacó que muchas personas podrán conocer “lo que supone el lenguaje de esta revista como ruptura frente al lenguaje anquilosado del franquismo”. Con la digitalización los lectores de antaño y la nuevas generaciones “van a tener la oportunidad de tener al alcance del ratón la revista, como un documento que sigue estando vivo para cualquier lector joven que se acerque, para ayudarle a comprender el pasado y entender el presente”, añadió Bowie.

En ese sentido, José Ángel Ezcurra ha apuntado que “las nuevas generaciones podrán observar en qué medio se desenvolvía una publicación de ese tipo”. En su opinión, el “posibilismo” que a veces se reprochó a la revista debe considerarse como la forma de “alcanzar hasta donde se podía en cada momento, frente a la excusa de reducirse a no hacer nada porque la censura no lo permitía”.